Eindejaarscorrida Leuven

In 2004 liep ik hier de eerste keer. Sindsdien staat de Corrida steeds op het programma. Al heb ik enkele keren moeten passen wegens ziekte en werd het 1 maal afgelast (2010) wegens te glad.
Vandaag zou mijn 10e deelname zijn.

Door de blessure heb ik even gewacht om me in te schrijven. Ik twijfelde immers over de afstand. En tegen dat ik dit beslist had, waren de plaatsen via het werk volzet 😦
Ik had geluk dat Els B. vrij snel afmeldde (spijtig voor haar), waardoor ik toch nog in haar naam kan lopen: de 8km.

Ook Bart koos voor de 8km; een uitdaging na zijn blessure. Deze week liep hij eerste keer terug 8km waardoor hij met vertrouwen aan de start kon staan.
Thomas koos voor de 4km om zijn knie niet te erg te belasten.

We vertrokken rond 9u. We moesten ons nummer nog afhalen.

Het was frisjes; ongeveer 5 graden en het Ladeuzeplein lag er zelfs glad bij. Als dat maar goed komt…

Thomas startte om 10u. Bart en ik moedigden hem aan en dan snel wat extra kledij uit.
Ondertussen zagen we Kristin en Peter: ook zij zouden de 8 lopen.

Sneller dan verwacht, stond Thomas aan de finish. Met 19’29” voor de 4km liep hij een dik PR. Sterk! En wat belangrijker is; knie heeft het gehouden.

Dan is het aan ons. We haasten ons naar de Bondgenotenlaan; nog 3’ voor de start. Ik prop me in de menigte en probeer nog wat meer naar voren aan te sluiten.

Startschot om 10u30. Een minuut later ga ik over de startstreep. En aan een – te rustig – tempo loop ik over de Bond. Om toch wat proberen in te halen, loop ik over de stoep of slalom ik tussen de lopers om mijn tempo te zoeken.

Km1 in 5’05”. Tempo gaat iets omhoog.
Als we aan Hooverplein lopen, passeer ik Kristin. Dan stadspark in, Vlamingenstraat en via Parkstraat naar de Naamsestraat. Bergaf naar Redingenhof. Ik blijf alert, zeker op de kasseien; heb geen zin om uit te glijden.
We lopen langs Paridaens waar we de berg mogen oplopen richting Naamsestraat. Dit is het zwaarste stuk.

De kilometers schommelen tussen 4’33” en 4’51” per kilometer.
En iets meer ruimte ondertussen om te lopen.
Voor me loopt een jong meisje – ik schat een jaar of 9 – met haar papa. Châpeau! In de Rijschoolstraat ga ik ze voorbij, maar wat later, bergop richting finish Vaartstraat gaat ze me terug voorbij.

Ondertussen heb ik Lieve in ‘t vizier. Een extra motivatie om nog even door te bijten.

Ik finish voor Lieve in 34’45” voor 7,3km (tijd en afstand gemeten met mijn Polar M430). Officieel is het 34’33” voor 8km.
Tevreden, maar niet helemaal voldaan…want de afstand is helemaal geen 8km 😞 !

Samen met Bart, Kristin, Hilde en Peter nog iets gaan drinken en zo deze laatste loop van dit jaar mooi afgesloten!

Fijn eindejaar en een gezond, sportief en gelukkig 2019!

Advertenties

Eindejaarsjogging Kampenhout

Het is al weer een tijd geleden dat ik nog een wedstrijd liep. Vandaag de laatste wedstrijd van de RunningMateCup. Blij dat ik hier kàn meedoen.
Een blessure gooide roet in het eten en zomer- en najaarsplannen moesten noodgedongen worden opzij gezet. Ik bleef fietsen en koos mede hierdoor een eerste grote uitdaging voor 2019 met fietsen (en niet met lopen).

Ik combineer momenteel lopen en fietsen (nu indoor of spinning).
De loopjes zijn een goede manier om de conditie op peil te houden én om mijn hoofd leeg te maken.

Terug naar de wedstrijd. Ik was ingeschreven voor de 10,7km; de lange afstand.
Deze afstand liep ik al enkele keren, dus dit moet lukken. Uit ervaring weet ik dat na 3x de afstand wel in de benen zit.
Snelheid zal iets anders zijn. Hier heb ik niet echt op durven trainen de laatste weken; zeker niet met koud weer.
Rekening houdend met de trainingen moet 11km/h à 11,5km/h wel kunnen.
Voor het klassement van RunningMateCup zal dit geen verschil meer maken, denk ik. Ben tevreden, zeker met de blessure die er was en hierdoor 1 wedstrijd minder gelopen dan Karen, Nadine en Nicole die voor mij staan.

Na enkele koude dagen, en sneeuw deze nacht, vandaag terug een temperatuur van 4 graden. Kort of lang? Had eerst mijn rokje aan, maar 5’ voor thuis te vertrekken toch geswitcht naar lange broek.

Hierdoor iets te laat vertrokken waardoor we wat verder van de sporthal stonden. De ‘warmhoud’kleren in de auto gelaten en met een extra t-shirt lange mouwen loopje naar de sporthal. Een korte opwarming 😉

Bart moest zich nog inschrijven. Hij koos voor de 5,3km gezien dit nog maar zijn 3e loopje na zijn blessure (en 5 weken niet lopen) was.

De 5,3km en de 10,7km starten samen: 1 of 2 rondes dus.

Ik heb een slechte nacht gehad, dus zie wel waar ik uitkom. Niet in ‘t rood gaan, is de bedoeling. Maar het blijft een wedstrijd hé.

De start is snel. Km1 aan 4’35”. Beetje minderen… km2 aan 4’45”. Het gaat blijkbaar goed, tempo gaat terug richting 13km/h. Dit had ik niet verwacht. Kan ik het ook volhouden?

Ik vind aansluiting bij Jennifer en Nadine. Dit gaat goed.
Nadine moet na km7 afhaken, maar Jennifer en ik trekken mekaar vooruit. Voor haar zit er een PR in.

De laatste 500m heeft ze nog de kracht weg te sprinten en eindigt dus enkele seconden voor me. ‘t Is haar gegund; evenals haar PR.

Ik finish in 49’38” voor 10,75km (gemeten met mijn PolarM430) Officieel is het 49’34” voor 10,6km. Sneller dan vorig jaar en vooral..met een veel beter gevoel!
Supercontent dus 🙂

Dat ik hierdoor bijna 3’ en 35 plaatsen voor Nicole eindig heeft misschien toch nog invloed op het eindklassement? Dat zullen we binnenkort wel weten.

Nog wat uitgelopen met Ilka en Nicole zodat ik aan dagtotaal van 13km kom. En voor het eerst na blessure een weektotaal van meer dan 40km 😁.

Bart liep zijn 5,3km in 28’30”. En daar mag hij best tevreden mee zijn na 5 weken loopstop.

Zo sluit ik met een voldaan gevoel dit weekend af. Klaar voor een laatste werkweek dit jaar.

Eerste grote uitdaging voor 2019

Wie me een beetje kent, weet dat ik houd van grenzen verleggen en groeien…

Ik ben voorstander van uitdagingen die je voor jezelf doet (geen weddingschappen ed). Omdat ik geloof dat eigen motivatie de grootste kracht is om uitdagingen tot een goed einde te brengen. Geloof in jezelf!

Naast alle challenges waarmee we dagelijks geconfronteerd worden, heb ik ook iets voor mezelf nodig.
Ik richt me veel naar anderen, puzzel om mijn tijd te verdelen voor wat en wie ik belangrijk vind en zou mezelf wel eens vergeten. Zo’n persoonlijke challenge is dus mijn manier om tijd en aandacht voor mezelf te creëren.
En uiteraard is er de voldoening nadien als er weer eens grenzen verlegd zijn!

De voorbije maanden waren niet zo leuk: Marathonplannen moeten opgeven, loopstop,…
Wat ik hieruit onthouden heb:

• sports makes me happy
• liefst in de buitenlucht
• fietsen is ook leuk
• ik word ouder, mijn lichaam kan niet meer hetzelfde als vroeger

Dit alles bij elkaar en wetende dat ‘een’ berg beklimmen al 10 jaar op mijn bucketlist staat, maakt dat ik me heb ingeschreven voor Ladies@Ventoux.
Zaterdag 22 juni 2019 beklim ik de Mont Ventoux!

Geen paniek 😉 Ik blijf ook lopen. Het kan maar een positief effect hebben op mijn conditie!
Want ookal ben ik een ‘sportieve madam’; ik zal grenzen moeten verleggen om te top te bereiken.
Ik kijk ernaar uit te beginnen trainen en te focussen op dit nieuw doel!

Valkenloop

Vorig jaar trok ik al eens naar Valkenswaard; de traditionele Halve Marathon 3 weken voor de Marathon van Firenze.
Toen in augustus duidelijk werd dat ik geen Marathon zou lopen dit najaar, koos ik, samen met Bart voor een mooie Halve Marathon: Valkenswaard.

De blessure (achillepees en slijmbeursontsteking) strooiden nog eens roet in het eten. Zodra ik wist dat ik 2 à 3 weken niet zou mogen lopen, nam ik contact op met de organisatie. Kon ik annuleren? Nummer overdragen? Naar een kortere afstand switchen? Alles kon. Dus koos ik veiligheidshalve om volledig te annuleren.

Bart was nog goed aan het trainen voor de Halve Marathon, dus zou ik dan wel supporteren.

Toen ik vorige week, na een maand loopstop, de eerste keer terug ging lopen, durfde ik toch eens kijken naar de andere afstanden in Valkenswaard. Naast de Halve Marathon is er ook een 12,5km en een 7,1km. Op mijn schema stond voor vandaag 38′ joggen…dus misschien kon het toch.

Voor Bart was er minder goed nieuws: hij had last aan binnenkant rechterbeen. Tot gisterenavond twijfelde hij welke afstand te lopen, maar koos toch voor de 7,1km.
Een mail naar de organisatie en zijn nummer werd geswitcht.
Zo zouden we beiden dus geen Halve Marathon lopen, maar de 7,1km.

We logeerden in Valkenswaard en waren al vroeg aan het secretariaat/finish. Het was nog frisjes, maar ’t zonnetje kwam piepen.
Het zou rond de 10 graden zijn om 13u (startuur 7,1km), dus hadden we voor kort gekozen. Mijn rokje nog eens uit de kast gehaald 😉 En toevallig hadden Bart & ik eenzelfde t-shirt uitgekozen.

We zagen nog net de eerste lopers van Halve Marathon finishen voordat we net zoals de andere afstanden, met een bus naar onze startplaats worden gebracht.
Daar passeerden toen net de lopers van de 12,5km.

Een 100-tal lopers voor de 7,1km schatte ik.
Ik ging even loslopen en merkte dat ik dit toch nog niet als een wedstrijd zou mogen lopen. Voor Bart was het OK dat ik hem zou begeleiden.
We gaven de overbodige kledij nog af (die ze naar finish brengen) en zetten ons achter de startlijn.
Iets over 13u de start.

Het tempo zat goed (voor mij): kilometer 1 komen we door na 5’22”. Het gaat zelfs nog een beetje sneller. Vanaf kilometer 3 doet Bart af en toe een versnellingske en schuiven we zo wat naar voren. Hij voelt ook wel wat last aan de voet 😦

Net voor we aan kilometer 6 zijn, zegt hij me door te lopen en die in het oranje fluo voor ons nog te pakken. “Een vrouw?”, vraag ik. Maar dat kunnen we op dat moment niet zien: is ongeveer 400m voor ons.
OK. Ik wil het wel proberen om een dikke kilometer door te lopen. Ik ga de dame in fluo oranje nog voorbij 🙂 De laatste kilometer loop ik aan 4’35”.

Ik finish in 37’03” voor 7,19km (tijd en afstand gemeten met Polar M430).
Officieel is het ook 37’03”. Dit is goed voor een 17e plaats overall (van de 104) en 6e vrouw van de 71.
Bart eindigt als 21e overall in een tijd van 37’47”. Hier zijn we beiden tevreden mee!

Afwachten wat de voetjes morgen zeggen…

Loopstop voorbij?

“2 à 3 weken niet lopen”, dat was het verdict dat ik eind september kreeg.
Mijn vakantie die oorspronkelijk bedoeld was om zwaar te trainen voor een Marathon op 21 oktober, zou dus volledige loopstop worden.
Langer zelfs; exact 1 maand geleden deed ik mijn laatste loopje.

Het was – gelukkig – meer dan 3 jaar geleden dat ik zo lang ‘out’ was. En wat betekent dit dan?

Week1:
• opluchting om eindelijk te weten wat er aan de hand is: Achillespess- en slijmbeursonsteking
• plannen worden (nog eens) herbekeken (lees: geschrapt). Geen wedstrijd RunningMateCup op 21/10, geen Halve Marathon in Valkenswaard op 4/11
• ik hoop om vrij snel te draad te kunnen oppikken; zeker na een week medicatie en shockwave-therapie
• sporten = fietsen en core-stability

Week2:
• de moeilijkste week…want hoe weinig ik ook sport; het blijft “pikken”, ook tijdens het fietsen, zelfs tijdens het wandelen
• ik (en mijn omgeving) besef hoe verslaafd ik ben aan sporten

Week3:
• terug aan het werk zorgt voor afleiding
• ik merk weinig verbetering, maar tel af “2 à 3 weken”
• het is Marathonperiode…en neen, ik heb er geen moeite mee dat ik zelf niet aan de start sta. Dat was al begin augustus beslist. Ik mis de lange duurloopjes wel; wil kunnen meetrainen met Bart die goed vooruit gaat in zijn trainingen voor de Halve Marathon in Valkenswaard

Week4:
• ik contacteer Peter: het “pikken” is nog niet volledig weg en durf niet te gaan lopen tot zolang ik iets voel. Afspraak voor echo op 22/10
• tegen einde van de week zijn er dagen dat ik maar 1x een “prikje” voel. Eindelijk verbetering! Ik overweeg om in het weekend eens 1 à 2km te lopen; maar heb bang opnieuw te ‘hervallen’ en nog extra weken te moeten rusten. Bart raadt me aan om te wachten en het bezoek met Peter af te wachten

Maandagavond dus naar Kessel. Peter grapte dat ik precies graag wil terugkomen… Ik wist niet goed wat ik hierop moest antwoorden: Ja, om te trainen en zeker niet voor de huidige blessure.

De echo toonde nog een beetje vocht onderaan de achillespees. Vandaar dat het af en toe nog “pikt”.
5 dagen medicatie en dan mag ik de loopschoentjes weer aantrekken 🙂 De geplande sessie Shockwave mag doorgaan.
Ik moet rustig opbouwen: schemaatje van Start2Run 5 naar 10km voor 5 weken volgen en vanaf week 6 eigen schema.

Joehoe! Met een ‘big smile’ en luid meezingend in de auto, rijd ik naar huis.
Ook mijn jongens zijn blij dat mama terug mag lopen 😉

Vanmorgen was het dan zo ver: 30′ joggen.
Zaaalig! Dit heb ik gemist.
Afwachten hoe Achilles de volgende dagen reageert. Ik hoop dat de loopstop definitief voorbij is.

Ik neem zeker enkele ‘lessen’ mee:

• tijd om eens na te denken wat me nog me-time geeft, helpt om mijn hoofd leeg te maken,…
• ik weet niet wàt de oorzaak was; maar de linkerkant zat wel heel vast. Dus regelmatig foamroller gebruiken en beentjes laten losmasseren. Een afspraak met Els is al gepland.
• ook van het fietsen kan ik genieten. Het vraagt meer tijd, maar is minder belastend. Fietsen blijft dus op het programma staan. Grote kans dat ik in 2019 hier iets mee doe en zo iets van mijn bucketlist kan schrappen!

Eerste ervaring met shockwave therapie

Vorige week kwam er duidelijkheid over de linkervoet: achillepees- en slijmbeursontsteking. Dit betekent een loopstop van 2 à 3 weken.
Dr. Peter Vervoort schreef naast de ontstelingsremmers ook 9 beurten Shockwave therapie voor.

Via Facebook kreeg ik vele lieve reacties. “Social” media op zijn best!
En zo kreeg ik ook suggesties waar ik terecht kon voor Shockwave therapie. Al waarschuwde iedereen ook dat het heel pijnlijk is.

Ik was bewust nog niet gaan lezen wat dit nu precies is en wat het doet.
Vanmorgen belde ik voor een afspraak in H.Hartziekenhuis en ik had geluk; er was een plaatsje vrijgekomen. De geplande shoppingnamiddag met mama wordt opgesplitst en morgenvoormiddag verder gezet.

In H. Hartziekenhuis kon ik terecht bij Dr. Van Gerven. Blijkbaar zijn deze sessies wel wat straffer dan bij de kinesist en daarom een 6-tal weken tussen de verschillende sessies.
De dokter verwittigde me dat het pijnlijk zou zijn; maar iedereen had het al overleefd 😉

Ze vertelde me wat shockwave therapie (ESWT) is: met schokgolven (geluidsgolven) wordt de pijnlijke zone behandeld. Bedoeling is om zo de stofwisseling en de bloedcirculatie te verbeteren.
Eerst wat gel en dan het apparaat tegen de achillepees… 5 minuten en als het te veel pijn deed; mocht ik het zeggen dan kon ze minderen.

Het voelt als kleine elektroshocks; het knettert zelfs. En ja, het is tandenbijten.
Toen ze aan de buitenkant kwam, zei ik spontaan: aan de binnenkant deed het meer pijn. Waarop ze snel antwoordde: dan zal ik daar nog eens komen 😦
Ik heb het overleefd en raar, maar nadien voel ik niets meer van de behandeling (morgen mogelijk wel).

Ze raadde me nog aan om – hoe moeilijk het ook is – zodra ik last krijg, korter en minder intensief te sporten. Al zal dit wel wat zoeken zijn; want meestal heb ik tijdens het sporten (fietsen nu) zelf geen last. Vanmorgen toch ietsjes meer na de fietstocht (70km) van gisteren.

Binnen enkele weken mag ik nog eens naar het ziekenhuis voor een 2e sessie. Ik hoop dan al terug aan het lopen te zijn; al durf ik niet te veel vooruit kijken.
Onduidelijk of 2019 een jaar wordt met een nieuwe loopuitdaging of een fietsuitdaging. Nog even wachten met plannen maken.

Linkervoet…het vervolg

Na de RX en echo op dinsdag, trok ik vanavond naar Nijlen: naar mijn vroegere trainer/sportarts Peter Vervoort. Mijn bekommernis ging vooral naar de cyste: moest die eruit of niet.
Wat ik niet had verwacht; Peter meldde dat toch de achillepees en de slijmbeursontsteking het probleem was. Met echo was te zien dat dit nu erger was dan eergisteren. Euh??

Ik heb bijna geen last tijdens lopen; kan op mijn tippen staan zonder pijn… Tot Peter eens in mijn achillepees kneep!
Blijkbaar reageert de achillepees altijd later. En het ‘pikkend’ gevoel is de slijmbeurs met vocht die samentrekt. En dus niet noodzakelijk tijdens een inspanning.
OK. It makes sense.
De cyste zit er vermoedelijk al langer en is zeker niet de oorzaak; moet er ook niet uit.

En dan de vraag “Hoe lang mag ik niet lopen?” “Twee à drie weken”, antwoordde Peter.
“Is Halve Marathon nog haalbaar 21 oktober?” “Neen! Als je niet loopt tot 14 oktober, kan je niet een week later een Halve Marathon lopen”.
“10 kilometer”, vroeg ik voorzichtig. “Ik zou het niet doen als dit mijn lichaam was”. Dat was duidelijk!
“Fietsen?” “Ja, maar niet bergop”
“Hoeveel fietsen om mijn conditie op peil te houden?” “Fietsen 3x zo lang in tijd als je zou lopen”.
Ik vertrouw Peter (anders ging ik er ook niet naartoe): Voor Marathon Amsterdam heb ik ook veel gefietst wegens blessure en ben ik er toch geraakt.

Peter schreef nog nieuwe medicatie en shockwave-therapie voor. Dat zal dus voor morgen zijn.
In de rit naar huis, kon de traantjes net weghouden. Het is wat het is…
Thuisgekomen nog een babbel met vriendin Ilka: merci voor de troostende woorden!

Dit heeft wel impact naar de planning:

• geen wedstrijd op 21 oktober (Running Mate Cup)
• geen Halve Marathon in Valkenswaard op 4 November: totaal niet lopen of misschien de 12,5km. Ik heb de organisatie al een mail gestuurd met de opties
• geen middagloopje(s) op het werk in kader van TeamBlueConnects. Ik hoop dat er collega’s willen overnemen
• …

Er zal veel gefietst moeten worden. En dit zal niet altijd makkelijk zijn met de herfst. Gelukkig is het morgen nog droog en heb ik nog een week vakantie.
Ik zal toch eens moeten uitkijken naar lange fietsbroek en rugzak voor de pc, denk ik. Zodat ik meer met fiets naar werk ga.
Mijn toertje voor morgen is alvast opgeladen!