Berlijn: september 2009

Op 19 september 2009 liep ik de marathon van Berlijn…

Vorig jaar SMSte ik mijn loopmaat de tijden die Dirk en Dafne in Berlijn hadden gelopen, aangevuld met “én een nieuw WR voor Gebrselassie. De sfeer in Berlijn zal schitterend zijn! Volgend jaar ik ook naar Berlijn….”
Uiteraard keek ik nog wel even de kalender na, rekening houdend met:
– de marathon lopen voordat mijn broer trouwt (10 okt)
– geen 2 keer dezelfde marathon
– niet op 13 september: dan doet William zijn eerste ¼ off-road triatlon.

Toen ik met Karel Pardaens nog wat aan ’t napraten was over de marathon van Antwerpen, overliepen we de mogelijkheden voor de najaarsmarathon. Oeps! Berlijn was uitverkocht, tenzij je voor goed doel liep of via reisbureau (BCD-travel) boekte. Nog even kijken op de site van BCD-travel: inschrijven kon nog tot 29/05 (nog 2 dagen dus – snel te beslissen), aantal plaatsen beperkt. ’s Avonds nog ’n mailtje naar Marie-Rose, en blij als ik volgende dag ook de bevestiging kreeg dat ’t nog gelukt was.

Na mijn minder positieve ervaring in Antwerpen (wat ik daags nadien al veel beter kon relativeren) had ik me één ding voorgenomen. Ik wil minder druk zetten op mezelf. Ik zal uiteraard mijn best doen om een betere tijd te lopen, maar wil vooral ontsapnnen lopen; genieten van de marathon die ik op dat moment loop; van de sfeer, ….

Berlijn is in bepaalde opzichten toch weer de eerste marathon….
– Eerste marathon waarvoor we (William en ik) enkele dagen weg zijn.
– Een eerste echt grote marathon: 40.000 lopers, in tegenstelling tot Brussel, Eindhoven en Antwerpen waar we over zo’n 1.600 marathonlopers spreken.
– Een eerste marathon zonder veel supporters van het thuisfront.

En ook tijdens deze marathontraining zijn er een aantal zaken die me bezighielden…
– 26 april marathon Antwerpen, 31 mei 20km van Brussel en vanaf half juni marathonvoorbereiding. Ik merk dat mijn lichaam af en toe even tegenpruttelt. Na Berlijn dringt zich wat rust op.
– ’n nieuw (?) probleem tijdens de trainingen: Zodra ik wat gegeten heb of gedronken, moet ik even later naar de wc. ’n Groot probleem, want je loopt geen marathon zonder eten en drinken. ’n Beetje experimenteren en vooral hopen op ’n goede dag.

Maar ’t lopen is voor mij vooral ’n manier om mijn hoofd leeg te maken.
– vooral de marathonvoorbereiding is voor mij steeds een manier geweest om met de ziekte van mijn zus om te gaan. Deze marathon zal in die zin ’n afsluiter zijn.. Reinhilde overleed 3 september.
– zelf koos ik om na meer dan 5 jaar uit het bestuur van JC Veltem te stappen. Er zijn vele loopjes aan vooraf gegaan om tot deze beslissing te komen 😉

In de zomer werkte ik nog wat wedstrijden af. Niet zoveel: vooral deze van de Watermolencup. Daar sta ik goed in ’t klassement van mijn categorie. Toch vallen de wedstrijdtijden niet steeds beter mee dan vorig jaar. En dit laat me wel wat twijfelen over de conditie.

De laatste weken waren ‘hectisch’: vakantie, veel bij de zus, begin van school, afscheid van de zus, William ¼ triatlon, ….
We proberen toch zoveel mogelijk een evenwicht te vinden en te rusten (fysisch én psychisch).

Dinsdag 8 september kreeg ik de papieren van BCD-travel. Zo zie ik ook namen van andere marathonlopers. Ik kijk er wel naar uit om samen met de andere lopers ervaringen uit te wisselen. En 2 collegamarathonlopers ken ik al: Stefaan (William’s baas – Berlijn is zijn 1e marathon) en Ivan (fietsmaat van William – Berlijn is zijn 2e marathon, doelstelling < 3u).
Later die week ook de papieren van de marathon zelf: Ik heb startnummer F9013 (maar dat had ik zelf al gezien op internet).

Doordat we verder van huis zijn, stel ik voor mezelf toch nog ’n checklist op: alles in orde mbt. Vlucht, hotel? Wat neem ik allemaal mee? Neen – uiteindelijk geen pc – verslagje zal dus pas maandagavond verstuurd worden…
En zoals we ondertussen gewend zijn; houden we ons de laatste (?!) week onze bezig met: Aan welk tempo loop ik de marathon? Constant of probeer ik ’n negatieve split (dwz. Dat je 2e helft sneller loopt dan 1e helft). Wat doe ik aan? Welk weer wordt er voorspeld? …

Zondag 13/09 was ’t William’s uitdaging: zijn eerste ¼ off road triatlon: 1500m zwemmen, 32km MTBen en 10km lopen op ’n stevig parcours. Niks voor mij – zeker ’t zwemmen niet. Ik zal de switch naar triatlon nog niet snel maken ;-).
Zondag ook wat collegalopers die IFF marathon meeliepen waaronder Nicole en Johan die eerder dit jaar samen met mij Antwerpen liepen. Dan heb ik zoiets van: “amai, goed gelopen” en “zij zijn er al vanaf”.

Maandag begint mijn rechterknie wat te zeuren. Gisteren toch nog te lang rechtgestaan? Maar er staat maar 1 loopje meer op ’t programma deze week en de rest is rusten. Hopelijk speelt dit voor de marathon niet meer mee dan.
Dinsdag blijkt ’n pechdag: na ’n slechte nacht, blijkt mijn auto ’s morgens niet te starten. Help! Wat staat me de komende dagen nog te wachten???

Vrijdagochtend vertrek naar Berlijn. In de luchthaven proberen we de marathonlopers te herkennen. ’t Zijn daarom niet steeds de slankste personen. Maar iemand met ’n tros bananen in zijn rugzak; dat kan niet anders dan ’n marathonloper zijn ;-).

In ’t hotel zijn we met ‘n 100-tal Belgen waarvan ongeveer 60-lopers. Dit zorgt voor ’n speciale sfeer. ’s Middags halen we ons borstnummer af en slenteren we nog wat op de beurs. We (ook William) hebben ondertussen beslist om morgenochtend mee te doen met de Früstücklauf. William koopt ‘m dus nog maar ’n paar flashy loopschoenen, want die had hij niet mee. ’s Avonds eten in Italiaan en …mijn pechweek was duidelijk nog niet over: ineens voel ik me niet goed (allergische reactie op eten? Drank?), wordt lijkbleek, reppen naar de wc, overgeven. Wanneer ik me nadien wil verfrissen, verschiet ik: wallen onder de ogen, ogen piepklein en glazig en bloeduitsortingen. Niet normaal! Gelukkig zijn er nog andere hotelgasten in restaurant die me al ’n antihistamine gaven.
Uiteindelijk zal ’t tot zondag na de marathon duren voordat dat ogen volledig terug OK zijn en uitslag weg is.

Zaterdagochtend vertrekken we tegen 8u15 naar de Früstücklauf: ‘n 6 (??)km aan ’n gezapig tempo met aankomst in Olympisch stadion. In de namiddag rust ik me extra terwijl de rest van de groep nog wat Berlijn gaat verkennen.

En dan zondag: dé dag. Ze geven 25graden! Opstaan om 5u20, ontbijten om 6u en tegen 7u15 vertrekken we aan het hotel. ’t Valt nog wel mee met de zenuwen.
Om 8u afscheid van de supporters aan Brandenburg Tor. We zullen mekaar zien bij KM24 en 36.
Aan de ingang van ’t park wil ik nog even naar de wc: ’t is aanschuiven! Ik doe ondertussen mijn tubes (kuitsokken) al aan. Ik heb nog ’n half uur voor de start als ik uit de wc kom.
En dan… (pechweek) blijft ik met mijn duim in de klink hangen (“hoe lomp kan je zijn”, kreeg ik al enkele keren te horen): duim begint te zwellen, bloeduitstorting aan de nagel. Ik giet er wat koud water op, maar voor meer heb ik geen tijd meer. Trui uit, lange broek uit, kledij wegbrengen en dan naar mijn startvak (D). Ik sta er max. 5 minuten als het startschot wordt gegeven….

Wat ’n massa! De eerste 10km loop je inderdaad nog heel dicht bij mekaar. Ik probeer me niet te ergeren aan de ‘wezzel’ en daardoor sneller te starten. Dit heeft me in Antwerpen immers wat parten gespeeld.
Ik houd mijn tijd per 5km in ’t oog. ’t Gaat goed. Ook mijn eten en drinken valt uiteindelijk beter mee dan tijdens de trainingen. Maar ik weet ondertussen ook dat de marathon pas gedaan is als je over de finishlijn bent.
KM24 zie ik de Belgische vlag….zwaaien zodat zij ook mij zien in de massa. Doet deugd de aanmoedigingen. Volgende afspraak KM36: neen, ik hoef geen extra drinken.
Ik begin af te tellen en hoop dat mijn gespannen kuiten en hamstrings ’t houden….
Jawel, ik kan mijn tempo vrij goed houden….en finish in 3:14:03!! Supercontent. Dit had ik niet durven dromen na mijn allergische reactie en de ‘gekneusde’ duim. ’n Emotioneel moment waar ik graag nog wat mensen had bijgehad.

Resultaten

Gisterenavond de traditionele bubbles en dan nog ’n dagje nagenieten in Berlijn. Vanavond (maandag) toch langs spoed om duim te laten controleren: barst in bovenste kootje. Gevolg: 1 weekje gips om te fixeren.
Maar och, ik mag deze week toch niet lopen…

Bedankt voor alle aanmoedigingen. Extra mercie aan oma en opa die goed voor Valentijn en Maarten zorgen, Elke voor de tape zodat ik geen schuurwonde had, bompa voor vervoer naar luchthaven en uiteraard mijn ventje die ook de stressy momenten ‘moet’ meemaken.

Katrien

Bekijk hier de foto’s van Berlijn.